Η μοντέρνα πολεοδομία, παραμένοντας προσκολλημένη στην καπιταλιστική παραγωγή, στον φονξιοναλισμό και στην κυκλοφορία (που είναι «το αντίθετο της συνάντησης»), καταλήγει στο «θέαμα της αλλοτρίωσης». Για να απαντήσουμε σ’ αυτό το θέαμα χρειάζονται αλλόκοτες «ατμόσφαιρες» του χώρου και «χωροχρονικές ζώνες». Δεν μπορεί λοιπόν να μας ξαφνιάζει το ότι το 1953, ένα μυθικό πρόσωπο των Λετριστών και των Καταστασιακών, ο Ιβάν Στσεγκλώφ ( ο οποίος χρησιμοποίησε και το ψευδώνυμο Gilles Ivain) θα γράψει:
«Η αυριανή αρχιτεκτονική θα ‘ναι ένα μέσον τροποποίησης των σημερινών αντιλήψεων για το χρόνο και το χώρο, ένα μέσο «γνώσης και δράσης», προεξοφλώντας την εικόνα της «αυριανής πόλης» σαν μία «αυθαίρετη συγκέντρωση»1
1 Ι. Στσεγκλώφ, «Συνταγές για μια καινούρια πολεοδομία», Το ξέσπασμα της Τέχνης, Ανθολογία κειμένων της Καταστασιακής Διεθνούς, μτφρ. Επιλογή κειμένων Γ.Δ. Ιωαννίδης, Αθήνα 1985 και 1999, σ. 143